روز زن و عشق ایرانی

روز زن و عشق ایرانی جشن سپندارمذگان

در گاهشمار باستانی ایران، در هر ماه یک بار نام ماه و روز یکی می شده و در همان روز جشنی بر پا می گردید.

پنجمین روز از هر ماه ” سپندار مذ ” نام دارد . در پنجمین روز از ماه دوازدهم سال جشنی

به نام ” سپندارمذگان ” یا ” جشن اسپندگان ” برگزار می شده است.

جشن سپندارمذگان ، روز گرامیداشت زن ، زمین و عشاق و دلباختگان است.

بنا به گفته ی ابوریحان بیرونی : اسپندارمذ ایزد کارگزار بر زمین و ایزد پشتیبان و نگاهبان زنان شوهردوست و پارسا و درستکار بوده است..

در این روز به زنان ، کادو و ارمغان می دادند و بخشش می کردند.

خانواده‌های ایرانیان باستان برای سپاس از همسران و بانوان در خانواده و نزدیکان خود،

هر یک در اندازهٔ توان برای زنان پاکدامن و فروتن خود دهش‌ها و پیش‌کش‌هایی فراهم می‌دیدند

و به پاس تلاش یکساله‌شان پیشکش آنان می‌کردند.

بانوان نیز در این روز تن پوش و پاپوش نو می پوشیدند.

در روز جشن سپندارمذگان ، بانوان از کارهای روزواره و همیشگی در خانه برکنار می شدند

و به جای آنان مردان و پسران خانواده کارهای ایشان را به دوش می گرفتند.

روز زن و عشق ایرانی به نام ” مردگیران ” نیز خوانده می شده است.از این روی که در این روز دختران دم بخت و آماده زناشویی

این آزادکامی را پیدا می کردند که به پسند و گرایش خود، همسر و شریک زندگی آینده شان را گزین کنند.

امروزه نیز بیشترین سویه ارجمند در جشن اسفندگان، سپاسگزاری از بانوان است.

شاید بتوان گفت ایرانیان باستان مردمانی بودند که در افسانه‌ها، اساطیر و داستانها

و گزارشهای داستان گونه خود سویه های شادمانه آنها را به سانی ویژه در نگر داشتند.

جشن و سرور و پایکوبی در ایران باستان رواج زیادی داشته و به هر مناسبتی جشنی برگزار می شده است.

چون که مردم ایران سوگ و غم را نکوهیده می پنداشتند .

جشن های ایرانی نشان دهنده فلسفه زندگی و جهان بینی ویژه و رشد یافته ایرانیان باستان بوده است.

شایسته است فرزندان ایران، آیین کهن سرزمینی خود را پاس بدارند و با خواندن و آگاهی یافتن از کردار پیشینیان

و نیاکان خود ، نگاهبان فرهنگ باستانی ایران زمین باشند.

از این پس پنجمین روز از ماه اسفند ” روز زن وعشق ایران ” را جشن می گیریم