نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

انواع مؤسسات آموزشی

دایجاکو  دانشگاه – Daigaku

تانکی دایجاکو : مدارس عالی – Tanki _ Daigaku

کوتو ـ سامن ـ گاکو :دانشگاه فنّی- Koutou _ Senmon _ Gakko

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

مراکز آموزش ویژه دانشگاهی

یکی از موسسات آموزش عالی که بعد از 1976 بنا نهاده شده ،

مدرسه آموزش ویژه با دوره های تخصصی آن می باشد.

این مدرسه حاصل سیاست متنوع سازی آموزش عالی بمنظور هماهنگی افزایش

سریع تعداد دانشجویان خواستار دریافت آموزش حرفه ای سطح بالا در رشته های گوناگون بوده

و مراقبتهای پزشکی،علم بهداشت، ترجمه شفاهی،آموزش کامپیوتر وغیره را شامل می شود.

تعداد دانشجویان جدید سال به سال افزایش می یابد و درسال تحصیلی 1992 بالغ 930/861 برنفر بالغ گردید.

با این همه تاکید بیش از حد دوره های تخصصی آموزشگاههای تربیت

متخصص بر آموزش حرفه ای به قیمت فدا کردن آموزش عمومی  مورد تردید قرار گرفته است.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

دوره های آموزشی

دوره های ارائه شده در کالجها و دانشگاهها در چهار رشته گروه بندی می شوند:

آموزش عمومی

زبانهای خارجی

آموزش بهداشت و بدنسازی

آموزش تخصصی

آموزش عمومی شامل سه گروه میشود:

انسانی و رشته های مربوطه

علوم اجتماعی و علوم مربوطه

علوم طبیعی و علوم مربوطه

برای هر رشته و آموزش ویژه، دروس اجباری، انتخابی، و اختیاری وجود دارد.

واحد های مورد نیاز مطابق با دپارتمان(یا دانشکده) آن دوره تفاوت می کند،

اما دانشجویان لازمست 124 واحد از این چهار موضوع شامل سه گروه آموزشی را بگذرانند.

قبلا حداقل تعداد واحد ها در هر موضوع و گروه پیش نیاز رسمی بود،

اما بعد از باز نگری قانون” استانداردهای تاسیس دانشگاه” در سال1991،

اختصاص واحدها تغییر پذیر شده  و به صورت انفرادی توسط هر موسسه ای تعیین می شود.

کالجها و دانشگاهها در مقیاس متفاوت هستند، از دانشگاههای مجهز به کتابخانه،

انجمن های تحقیقی تحت پوشش، بیمارستانها و غیره گرفته تا کالجهای دارای

فقط یک دانشکده. بعضی از دانشگاهها یک سیستم خطابه ای باز را بکار می گیرند،

در حالیکه دانشگاههای دیگر تعداد دانشجویان ثبت نام شده در هر دوره را ثابت نگه می دارند.

سیستم قبلی به این سو گرایش دارد که مورد تایید دانشگاههای با بودجه های نسبتا بالا

و با سنت طویل المدت قرار گیرد. بسیاری از دانشکده ها یا دانشگاههایی

که پس ازجنگ جهانی دوم تا حد دانشگاه ارتقاء یافته اند، به گروه دانشگاههای

دارای تعداد ثابت دانشجوتعلق دارند و معمولا بودجه ای محدود دارند.

در میان دانشگاههای ملی آنها که به مقیاس وسیع عمل می کنند، وسنتی طویل المدت دارند

، دانشگاههای توکیو، کیوتو، توهوکو، هوکایدو، اوزاکا، کیوشو، وناگویا می باشند.

این دانشگاهها تا سال 1945بعنوان دانشگاههای سلطنتی شناخته میشدند.

برخی ازمشهورترین موسسات خصوصی عبارتند از:

دانشگاه کایو، واسدا، نهیون، و هیشی در توکیو و دوشیشا،

ریتسومیکان، کوانسی، گاکواین و کانزای و در منطقه کیوتو ـازاکا.

 

ازمیان

دانشجویان ثبت نام شده در دانشگاههای ملی، دولتی، و خصوصی، ثبت نام شدگان

در دانشگاههای خصوصی بالغ بر 2/73 درصد کل ثبت نام شدگان سال 1997بوده است.

با این حال، به گفته وزارت آموزش ، شرایط تحصیل در دانشگاههای خصوصی

در کل پایین تر از شرایط آنهایی است که در دانشگاههای ملی و دولتی هستند.

مسئله مهم برای آموزش دانشگاهی از میان برداشتن و اصلاح تفاوت میان دانشگاههای ملی و خصوصی است.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

ارزیابی آموزشی

پذیرش تحصیلی

میزان رقابت در امتحانات ورودی جهت پذیرش در کالج و دانشگاه در سال1998

بطور متوسط برابر تعداد مکانهای در دسترس بوده است. یک دانشگاه

در هر باز گشایی بیش از 20 هزارمتقاضی را به ثبت رسانده است.

” تست مشترک موفقیت مرحله اول” برای ورود به دانشگاههای ملی و دولتی

در بین سالهای 79 و 89 به مورد اجرا گذاشته شد. این تست چون قضاوت

در مورد اینکه داوطلبین در دبیرستان آموزش کافی دریافت کرده بودند را

از طریق طرح سوالات مستدل و نگنجاندن سوالات بسیار دشوار و غیر عادی ممکن ساخته بود،

مورد تشویق قرار گرفت. با این حال، منتقدان این تست ادعا می کردند

که در نتیجه انجام آزمون در پنج موضوع درسی همچون درجه بندی دانشگاهها تاثیر بدی داشته است.

 

از میان این انتقادات مثبت و منفی و پیشنهادات گزارش نخست اصلاحات آموزشی،

ارائه شده توسط شورای ملی اصلاحات آموزشی، تست جدیدی به نام “تست مرکز ملی

جهت پذیرش دانشگاهی” مطرح شد که به داوطلبین ورود به دانشگاه سال 1990 ارائه شد.

این تست به دانشگاهها اجازه داد که آزادانه از میان موضوعات درسی مورد امتحان سوالاتی

را مناسب با پیش نیازهای ویژه خود بر دارند. درحال حاضر تمامی دانشگاههای ملی و دولتی

و تعداد رو به افزایشی از دانشگاههای خصوصی این تست را

در گزینش اولیه داوطلبان خود مورد استفاده قرار می دهند.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

دانشگاهها

با ترکیب این آزمون با گرایشی از سوابق تحصیلی دانش آموزان که به تایید دبیرستان آنها  رسیده است،

تستهای علمی، مصاحبات، مقالات کوتاه، و تستهای مهارتهای کاربردی، پروسه

و روند انتخاب خود را بهبود می بخشند، و به سمت ارزیابی داوطلبین از جنبه های مختلف درحرکت هستند.

درحال حاضر به داوطلبان فرصتهای بیشتری داده می شود تا برای دانشگاههای

مختلف تقاضای ورود بدهند. بدعتهای سال1987به دانشگاهها

در مورد تعیین نشان آزادی عمل داد و پس از آن در سال 1989 برای دانشگاهها امکان پذیر شد

که داوطلبین را به روزهای مختلف تقسیم کنند. با سرمایه گذاری دانشگاهها

در مورد این نو آوری ها، در آینده رشد بیشتر تعداد فرصتها و گوناگونی متدهای ارزیابی انتظار می رود.

دانشجویان کم درآمد که امتحان ورودی را گذرانده اند می توانند از انجمن بورسیه ژاپن وام بگیرند.

با این وجود تعداد زیادی از دانشجویان بخشی از شهریه یا هزینه زندگی خود را

از طریق کار نیمه وقت درطول سالهای دانشگاه یا کالج تامین می کنند.

مشهورترین شکل کار پاره وقت شاید تدریس خصوصی به دانش آموزان مقاطع مقدماتی

و تکمیلی متوسطه  در خانه های آنان یا در جوکو(موسسات آموزش انتفاعی خصوصی) باشد.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

مدارک مورد نیاز

. مدرک تحصیلی دوره متوسطه Kotogokko  Sotsugyo  Shomeisho

. موفقیت در آزمونهای موفقّیت علمی ، شامل امتحان ورودی سراسری برگزار شده توسط مرکز ملّی امتحانات ورودی دانشگاه

درسطح کارشناسی ، یک امتحان ورودی برای تمامی دانشگاهها جز دانشگاه آزاد ضرورت دارد.

امتحانات اغلب شامل آزمون کتبی و مصاحبه می باشند.

پذیرش دانشجویان خارجی

شرایط پذیرش

دانشجویان خارجی باید 12سال آموزش رسمی مدرسه ای (یا معادل آن) برای تحصیلات

دوره کارشناسی،16سال برای تحصیلات کارشناسی ارشد و18سال برای تحصیلات

دوره پزشکی یا دندانپزشکی کامل کرده باشند.موسسات به صورت جداگانه دوره های

آشناسازی جهت دانشجویان خارجی فراهم می آورند.قبل از ورود به ژاپن دانشجوی

خارجی باید ویزای معتبر کسب کند.دوره های ژاپنی در مدرسهزبان ژاپنی انیستیتو بین المللی دانشجویان

و انیستیتو بین المللی کانزایKansai ، ونیز دربرخی ازدانشگاههای خصوصی

درجهت بالا بردن سطح درس ژاپنی دانشجویان دردسترس می باشند.

به طور کلی میتوان گفت که از جمله مهمترین مقررات پذیرشی ویژه

دانشجویان خارجی میتوان به موارد ذیل اشاره نمود:

 

. کسب ویزای معتبر قبل از ورود به ژاپن برای دانشجوی خارجی الزامی است.

. الزام کسب مهارت زبانی برای متقاضیان خارجی که زبان اول (مادری) آن‌ها زبان مورد تدریس نیست.

. دانشجویان خارجی باید 12 سال آموزش رسمی (یا معادل شناخته شده)

برای دوره لیسانس، 16 سال برای دوره فوق لیسانس،

و 18 سال برای تحصیل در پزشکی  یا دندانپزشکی را تکمیل کرده باشند.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

. برخورداری ازگواهینامه دیپلم متوسطه با عنوان  کوتوگاکو سوتسوگیو شومیشو

. موفقیت در آزمونهای موفقیت تحصیلی شامل امتحان ورودی جامع

که توسط مرکز ملی امتحانات ورودی دانشگاه‌ها.برگزار می گردد.

نهادهای مرکزی

. راهنمای دانشجویان عازم ژاپن

انجمن آموزش بین الملل

. الفبای تحصیل در ژاپن

انجمن آموزش بین الملل

. دانشکده ‌ها و دانشگاه‌های ژاپن

. کالجها ودانشگاههای ژاپن

سیستم نمره دهی

سیستمهای نمره دهی چندی در مراکز آموزش عالی مورد استفاده قرار می گیرد ،

امّا معمول ترین آنها مقیاس درصدی با 60 درصد بعنوان نمره قبولی می باشد.

0-59% =F

 A = 80-100%

c =60-69%

B = 70-79%

بالاترین نمره : %100

نمره قبولی = %60

پایین ترین نمره = %0

از جمله دیگر سیستمهای اصلی نمره دهی میتوان به سیستن نمره دهی حروفی به شرح ذیل اشاره نمود:

. Yu «یو» عالی

. Ryou «ریو» (خوب)

. Ka «کا » (قبول(

. Huka «هوکا» (مردود)

گواهینامه های آموزشی

گاکو شی- Gakushi

ایگا کوشی-Igakushi

جویگا کوشی-Juigakushi

شیگا کوشی-Shigakushi

شوشی-Shushi

هاکو شی-Hakushi

ایگا کو ـ هاکوشی-Igaku-Hakushi

جویگا ـ هاکوشی-Juigaku  – Hakushi

شیگا کو ـ هاکوشی-Shigaku – Hakushi

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

خدمات دانشجویی

نهادهای مرکزی

از جمله مهمترین مراکز ارائه کننده خدمات دانشجویی به دانشجویان خارجی میتوان ازموارد ذیل نام برد:

. انجمن آموزش بین الملل

. انیستیتو بین المللی دانشجویی

. انیستیتو بین المللی دانشجویی کانزای

اصلاحات آموزشی

تغییر در ماهیت دانشگاهها

دانشگاهها هدفی دو بعدی یعنی تحصیلی و آموزشی دارند.با این وجود ،

پدیده آموزش جمعی در سطح دانشگاههای ژاپن ظاهراً دانشگاه را به مکانی

منحصر به آموزش تغییر داده است.این بعلت کافی نبودن شرایط تحصیلی

از نظر مطالب ، موضوعات و پرسنل میباشد.آموزش گروهی با هدف آموزش

تولید انبوه ارائه میشود، واژه ای که منعکس کننده نارضایتی دانشجویان میباشد.

این موقعیت، موجب هرج ومرجهای دانشگاهی شده است که از سال 1967 تا 1971 شایع بوده است.

با درخواست دانشجویان درمورد حقوق و بهبود شرایط تحصیلی آنان،

مباحثاتی آغاز شده، و بتدریج به جنبشهایی مبدل شد که درمورد چگونگی اداره

دانشگاه و آموزش در یک جامعه پیشرفته صنعتی می پرسیدند.

در سطح فوق لیسانس، مقادیر متنابهی هزینه جهت بالا بردن سطح آموزش مورد نیاز است.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

توسعه آموزشی

نام دانشگاه توکیو به دانشگاه امپراتوری توکیو تبدیل شد، و این در هماهنگی با قانون دانشگاه

امپراتوری در سال 1886 بود. این دانشگاه تا زمانی که دانشگاه سلطنتی دیگری

در سال 1897 در کیوتو تأسیس شد، تنها دانشگاه باقی ماند. تا سال 1920،

پنج دانشگاه سلطنتی وجود داشت که در هونشو شمالی، کیوشو، و هوکایدو قرار داشتند.

در سال 1928، زمانی که قانون دانشگاهی تصویب شد، علاوه بر دانشگاه‌ها،

کالج‌ها نیز به تصویب رسیدند، و مدارس خصوصی ودولتی که به عنوان مدارس حرفه‌ای تنفیذ شده بودند

نیز به عنوان دانشگاه به تصویب رسیدند. به عنوان مثال، به دانشگاه‌های کایو،

دانشگاه واسدا در توکیو، و دانشگاه دوشیش در کیوتو در این زمان

به طور رسمی عنوان دانشگاه اعطا گردید.علاوه بر مؤسسات مذکور، مدارس عالی ویژه

و مدارس عالی حرفه‌ای هم بودند که هر دو نوع مدارسی ساده تر و کاربردی تر از دانشگاه‌ها بودند.

مدارس عالی حرفه‌ای آموزش در یکی از رشته‌های حرفه‌ای چون حقوق، اقتصاد،

الهیات، ادبیات، زبان، علوم پزشکی و غیره را ارائه  می‌دادند، و مدارس عالی ویژه آموزش

در زمینه صنعت، تجارت، کشاورزی و دیگر رشته ‌ها را فراهم  می‌کردند.

هر دو نوع مدرسه در چارچوب سیستم رسمی سال 1903 نهادینه شدند.

این زمانی بود که قانون مدارس عالی ویژه و مدارس عالی حرفه‌ای به تصویب رسید.

لازم به ذکر است که تقاضا برای آموزش عالی در پس تأسیس این نوع جدید مدارس بود

،‌که بعد‌ها تحت عنوان مدارس حرفه‌ای متحد شدند. در زمینه تربیت معلم، در کنار مدارس عالی

عادی دختران و پسران، مؤسسات تربیت دبیر نیز به عنوان مؤسسات آموزش عالی گروه بندی شدند.

بعد از جنگ جهانی اول، دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی پیشرفت سریعی کردند.

گرایشی واضح به افزایش تعداد مدارس، یا توسعه مقیاس مدارس پسرانه و دخترانه وجود داشت،

بدون آن که توجه شود که تحت کنترل دولت ملی یا محلی هستند یا به طور خصوصی عمل  می‌کنند.

آموزش عالی فنی و حرفه‌ای

برای پذیرش در دانشکده ‌های فنی تکمیل دوره راهنمایی الزامی است.

هدف آن‌ها آموزش عمقی در رشته ‌های تخصصی و فراهم آوردن توانائی‌ها

و استعداد‌های مورد لزوم برای زندگی شغلی در دانشجویان می‌باشد.

دانشکده فنی معمولاً چند دوره مهندسی و مطالعاتی مربوط به کشتیرانی و تجارت را ارائه میدهد.

طول این دوره پنج سال است (پنج سال و نیم برای دوره ‌های کشتیرانی بازرگانی)

و شامل دوره‌های اصلی گوناگونی چون مهندسی مکانیک، مهندسی برق، کنترل الکترونیکی

فن آوری اطلاعات، مهندسی شیمی،مهندسی ساختمان،

بازرگانی و مدیریت اطلاعات دریایی  می‌باشد.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

پذیرش در دانشکده های فنّی برپایه تکمیل دوره مقدماتی متوسطه می باشد.

هدف مدارس عالی هدایت با اداره کامل و جامع آموزش در رشته های تخصّصی و پرورش

قابلیتهای لازم جهت زندگی حرفه ای در دانش آموزان میباشد.دانشکده فنّی

معمولاً دوره چندی در مهندسی و دروس کشتیرانی تجاری ارائه می دهد.

طول این دوره پنج سال است.( پنج سال و نیم برای دوره کشتیرانی تجاری).

دوره های گوناگونی شامل مهندسی کشاورزی ، مهندسی برق ،

الکترونیک ، فن آوری اطلاعات، مهندسی کشاورزی، مهندسی ساختمان ،

اطلاعات مدیریت کشتیرانی و بازرگانی وجود دارد.

توسعه آموزشی

پیشرفت صنایع ژاپن در دوره میجی ادامه یافت و با سیاست دولت در مورد خلق ملتی ثروتمندتر

و دارای قدرت مورد حمایت قرار گرفت. با توجه به افزایش تولید و ارتقاء صنعت در این زمان،

دولت طبیعتاً به طور اخص درگیر آموزش صنعتی بود. این روند در حوالی دهه 70

و اوایل دهه 80 آغاز شد ،‌و تأکید اساسی بر تربیت رهبران آموزش در فن آوری مدرن غربی بود.

صنعتی شدن کشور، ابتدا بر صنایع سبک تأکید داشت که در دهه 1890 آغاز شده بود.

در سال 1893، وزیر آموزش، اینوکوآشی، مقررات مدرسه تکمیلی حرفه‌ای را ارائه داد،

و مدارس را ملزم ساخت که آموزش ساده فنی را به عنوان ادامه آموزش ابتدایی ارائه دهند.

بعد از جنگ جهانی سینو ژاپن در 1899، قانون مدارس فنی و حرفه‌ای وضع شد.

بر اساس این قانون، مدارس حرفه‌ای گوناگونی برای فراهم آوردن آموزش در بخش ‌های صنعت،

کشاورزی، تجارت، بازرگانی و مبادلات دریایی، پرورش کرم ابریشم، جنگلداری،

دامپزشکی، جراحی، صنعت صید ماهی و غیره تأسیس شدند.

به این طریق، آموزش حرفه‌ای به عنوان بخشی از آموزش متوسطه گسترش یافت،

و گونه ‌های آموزش حرفه‌ای نیز بعد از جنگ جهانی اول افزایش یافتند.

در مقایسه با رشد کند مدارس متوسطه، مدارس حرفه‌ای به سرعت توسعه یافتند.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

آموزش عالی از راه دور

دانشگاه هوایی (هوزو دایگاکو)«  Hoso  Daigaku» درسال 1983

و تحت توجهات دولت تأسیس شد. این دانشگاه مؤسسه ای است که مدرک اعطا می کند

و از رادیو و تلویزیون و دیگر رسانه ها استفاده می نماید. و توسط افزایش شناخت

دو جانبه واحدهای کسب شده و توسعه تبادل کادر آموزشی و پخش مطالب

در دسترس برای دیگر دانشگاهها همکاری و تشریک مساعی

با دیگر دانشگاههای خصوصی و دولتی را ارتقاء می بخشد.

وزارت آموزش ، علوم ، فعالیتهای ورزشی و فرهنگ مؤسسات خاصی را توسعه می دهد

که برای مردم فرصتهای یادگیری را به شکل آموزش غیر رسمی فراهم می آورند . این وزارتخانه اداره فراگیری مادام العمر و شورای آموزش درازمدت را بوجود آورده است .

دوره شبانه و مکاتبه ای هم وجود دارند که توسط دانشگاهها و کالجها ارائه می شوند .

این دوره ها در کلّ و اساساً مشابه دوره های روزانه هستند .

این وزارتخانه سیستمی را ارائه کرده است که با استفاد ه از آن دانشجویان

فاقد مدرک تحصیلی می توانند در رشته های منفرد یا چند رشته محدود در دانشگاهها

به کسب علم بپردازند و برای این رشته ها واحدهای دانشگاهی را کسب می کنند ؛

دوره های دانشگاهی چنان گسترش یافته اند که این امکان را دارند

که برنامه های خود را با الگوهای زندگی افراد بزرگسال کارمند هماهنگ سازند .

موسسات آموزش فنی و حرفه ای آموزش حین خدمت را

برای بزرگسالان فراهم می آورند. این آموزش ، تعلیم فشرده تازه کاران ونیز تربیت گروهی و شغلی را در بر میگیرد.

آموزش معلمان

ساختار آموزشی

معلمان توسط بورد ‌های محلی یا منطقه‌ای استخدام  می‌شوند

واز طریق مدارس روی یک جدول از قبیل تعیین شده به صورت نوبتی کارمی‌کنند.

رقابت برای منصب ‌های آموزشی جدید اغلب شدید است و بورد‌های آموزشی امتحانات

ورودی ومصاحباتی برای متقاضیان بالقوه برگزار  می‌کنند. معلمان جدید به محض استخدام نیاز دارند،

جلسات مختلف آموزش در حین خدمت را در طول اولین سال بودن در سیستم آموزش تجربه کنند.

حقوق آنان توسط محلیت، نوع مدرسه، سابقه خدمت، و سمت آن‌ها در مدرسه تعیین  می‌شود.

مدیران و معاونین از ردیف معلمان به استخدام در  می‌آیند ومعمولاً 15 تا 20 سال در کلاس درس آموزش داده اند

.از نظر تأمین پرسنل، مدارس ژاپن اصولاً مؤسساتی هستند

که توسط معلمان اداره  می‌شوند. وظایف مدیریتی در میان معلمان ارشد

واز طریق سیستمی از کمیته ‌های نظارت کننده بر تمام وظایف مدرسه بخش  می‌شود.

معلمان نیز توسط سطح کلاس سازماندهی می‌شوند ،و این کمیته ‌های

در سطح کلاس مسئول برنامه ریزی واجرای برنامه آموزشی سالانه

و نیز سازماندهی رویداد‌های خارج از برنامه درسی برای آن کلاس  می‌باشند.

 

مدرک مورد نیاز جهت تدریس در سطوح مختلف آموزشی

. پیش دبستانی : –

. ابتدایی : پایان دوره کارشناسی در رشته آموزش ابتدایی یا پایان دوره کاردانی کالج تربیت معلم

. دوره مقدماتی متوسطه : پایان دوره کارشناسی

. دوره تکمیلی متوسطه : پایان دوره کارشناسی یا کارشناسی ارشد

برنامه های آموزشی

حداکثر	حداقل	حداکثر	حداقل	مربیان
47	23	28	8	مربیان دوره پیش دبستانی
53	27	30	10	معلمان دوره ابتدایی
31	15	52	20	معلمان دوره مقدماتی متوسطه
31	19	52	–	معلمان دوره تکمیلی متوسطه

الگو‌های معلمی

آموزگاران معمولاً باید حداقل 8 ساعت در روز در مدرسه باشند،

و اغلب ساعات بیشتری را در برنامه ریزی، نشست با آموزگاران دیگر،نصیحت دانش‌آموزان

و یا معاشرت با آنان  می‌گذرانند. معلّمان گزارش داده‌اند که بیشتر کار آنان درمدرسه انجام  می‌شود،

عاملی که ا حساس  می‌کردند مربوط به جّو عمومی دانشجویی می‌باشند.

معلّمان و مدیران ژاپنی‌ محّل کار خود را بعنوان جوامع نزدیک بهم بافته‌ای توصیف می‌نمایند

که در آن تحصیل کرده ‌ها به سهولت اطلاعات و تجربیات آموزش را با هم در میان می‌گذارند .

این احساس قوی اجتماعی بنظر میرسد بر چگونگی دید گاه آموزگاران

و برخورد آنان با اخلا گیری‌های دانش‌آموزان تأثیر بگذارد .

 

آموزگاران اوّلین کسانی هستند که  می‌توانند نظم را در کلاس درس خودمانی خود برقرار سازند،

امّا در صورت جّدی بودن مشکلات، آن‌ها می‌توانند دیگر آموزگاران، آموزگار بالاترین سطح یا مدیران را به حمایت بطلبند.

تعداد کمی از معلّمان احساس اضطراب یا نگرانی خود در مورد رفتار دانش‌آموزان را گزارش کرده‌اند

.آموزگاران در تمامی سطوح، هدف از آموزش را رهنمون کردن دانش‌آموزان

برای انسانهایی پیشرفته تر از آن‌ها ساختن  می‌بینند. آموزگاران کلوب‌های دانشجویی

را سازماندهی بر آن‌ها و نظارت می‌کنند و به هماهنگ سازی رویدا‌های در سطح مدرسه کمک  می‌نمایند.

معلّمان بویژه در سطح ابتدایی تأکید دارند که نقش آنان بهبود کلّی آموزش کودکان بوده است،

نه فراهم آوردن آموزش علمی صرف برای آنان .

معلّمان ژاپنی

و والدین تأکید زیادی بر اصول اوّلیه یادگیری دارند.هنر، موسیقی و آموزش جسمانی

نقش مهمی در برنامه عمومی آموزشی بازی  می‌کنند کودکان میزان زیادی

وقت صرف برنامه ریزی آماده سازی و شرکت در رویداد ‌های سالانه در سطح مدرسه  می‌کنند

که ارتباط مستقیم با موفقیت‌های علمی ندارند .واژه تحصیل، یک سری معانی گسترده تری

در شرایط ژاپن دارد تا در آمریکا. تحصیل، آنطورکه یک مادر به زبان  می‌آورد،

وظیفه‌ای مادام العمر است. فرد  می‌آموزد که چگونه یک همسر، مادر، همکار،

و شاید حتّی یک بازنشسته باشد.به عقیده معلمین،ایجاد نگرش مثبت درمورد تحصیل

در سال‌های اولیه،حیاتی تر از موفقیت‌های علمی و اجتماعی بعدی می‌باشد.

معلّمان و والدین بسیاری از مشکلات اساسی دانش‌آموزان همچون تنفّر از ریاضی و علوم،

فقدان خلاقیّت، امتناع از تحصیل، و خشونت را با شکست‌های اولیه در آموزش کودکان مرتبط میدانند.

به اعتقاد تحصیلکرده ‌های ژاپنی، اگر کودکان در شناخت در مورد دنیای خود هیجان زده شوند،

به تقیب مطالعات خود در سال‌های بعد ادامه  می‌دهند. و از آن به بعد به تعبیر کلّی،

دانش‌آموزانی دارای انگیزش خواهند شد .از سال‌های اولیه به بعد، به  کود کان ژاپنی آموخته  می‌شود

که در گروه‌های کوچک (  han) و همزمان بعنوان همشاگردی، همکلاسی،

و اعضاء کلّ کلاس کار کنند. این لایه ‌های چندگانه گروه وابسته بنظر  می‌رسد

حسی قوی از اتحاد باکلاس ایجاد  می‌کند. شخص دانش‌آموز کمتر بخاطر

پیشرفت‌های شخصی خود شناخته میشود تا ارتباطات و مشارکت‌هایی که باگروه،

کلاس، سط‍ح، یا مدرسه داشته است .تحصیل کرده ‌های ژاپنی هم چنین برعلائق کودکان متوسط

و پایین تر از متوسط توجه نشان میدهند.معلّمان تأکید جزئی بر قابلیت‌های ذاتی دارند،

و اغلب معلّمان مدارس ابتدایی از راه خود فراتر میروند تا استعداد را فدای علاقه و تلاش نمایند.

از واژه تفاوت‌های استدادی ( نوریوکوسا ) معمولاً احتراز  می‌شود

و تفاوت در سطوح حاکی از مهارت (شوجوکودو ) ارجحیت دارد.

این رجحان

نشان دهنده این واقعیت است که معلمین ژاپنی عمیقاً نگران تقسیم کودکان بر اساس استعداد آن‌ها  می‌باشند.

یک دلیل عدم استفاده از گروه بندی بر اساس استعداد آن‌ها میباشند.

یک دلیل عدم استفاده از گروه بندی بر اساس استعداد از طرف معلّمان اینست

که این کار به کودکان از نظر احساسی چنان صدمه  می‌زند که آن‌ها انگیزه خود

برای تحصیل را از دست  می‌دهند. معلّمان ژاپنی اعتقاد دارند که انگیزه کودک نقطه عطف موفقیّت اوست

و تمام کودکان با تشویق مناسب قادر به کسب مهارت و استادی در برنامه ‌های آموزشی  می‌باشند.

معلّمان ژاپنی معمولاً مطرح شدن تفاوت‌های استعدادی را در نتیجه پرورش نیافتن

ودر پیشینه خانوادگی  می‌بینند. معلّمان استعداد ‌ها را ذلتی در نظرنمی‌گیرند،

بلکه فکرمی‌کنند که قابلیت‌ها باید از طریق تلاش فردی اکتساب گرفته شوند.

باستثناء دانش‌آموزانی با معلولیت‌های آشکارا قابل تشخیص،

معلّمان تمام دانش‌آموزان را قادر به موفقّیت درمدرسه می‌بینند.

از تلاش فردی اغلب بعنوان منبع و منشاء موفقیّت و استعداد با لا یاد می‌شد.

 

افرادبرخوردار از« ذهن قوی »نشان میدهند، یا کسانی که انگیزه قوی دارند

دانش‌آموزانی در نظر گرفته میشوند که در ریاضی، علوم، و دیگر زمینه ‌ها عالی خواهند بود.

آنچه که اغلب این افراد را از دیگر همکلاسی‌هایشان متمایزمی‌سازد

نوع روابط اولیه خانوادگی آن‌ها و تأثیراتی است که با رشد کودک این روابط اولیه برجا  می‌گذارند.

دانش‌آموزانی که اجتماعی نیستند، پیش از دیگر دانش‌آموزان «  کفگیرشان به ته دیگ میرسد »

و درنتیجه، عقب ترمی‌مانند و کمتر درگیر امور مدرسه میشوند .انگیزه بعنوان ویژگی‌ای در نظر گرفته میشود

که آموزگاران  می‌توانند به شکل فعّال با تشویق کودک به مطالعه موارد مورد علاقه اش دراو پرورش دهند،

و از این طریق حس هیجان و کسب مهارت کودک را عمیق سازند، زمانی که این وابستگی

به مدرسه و فعالیّت‌های کلاسی بوجود بیاید، علاقه به یاد گیری یا مطالعه

به طور جدّی در ذهن یا روح کودک ریشه خواهد گرفت .برنامه ‌های ویژه تیزهوشان

یا برنامه ‌هایی که به کودکان اجازه میدهد به میزان متفاوتی رشد کنند، در مدارس ابتدایی

و راهنمایی دولتی ژاپن تقریباً ناشناخته هستند. با این وجود، جوکو Juku،

فرصت‌های مشابهی را درخارج از مدرسه فراهم می‌آورد،  ضبط نمره، و نادیده گرفتن نمرات وجود ندارد،

با این حال، تقریباً تمام مدارس ابتدایی و مقدماتی متوسطه ژاپن کلاس‌های ویژه‌ای دارند

که اغلب اسامی‌جذّاب همچون « کوهستان سبز » به آن‌ها داده شده

ودر این کلاس‌ها به دانش‌آموزان با معلولیت‌های جّدی،جدا از دیگر بچه ‌ها آموزش داده میشود.

برنامه آموزشی این کلاس‌ها آسانتر از برنامه ایست که در کلاس‌های اصلی اجرا میشود،

دانش‌آموزان بندرت با همتا‌های خود در روند اصلی ارتباط برقرارمی‌کنند.

با وجود یکه ایده آل اصلی ژاپنی ‌ها برای به حساب آمدن است،

امّا محدودیت‌های آشکاری در مورد این مشمول وجود دارد. در طول سال‌های تحصیل اجباری،

فقط دانش‌آموزانی با معلولیت‌های جّدی خارج از روند اصلی نگه داشته  می‌شوند.

با این همه، به هنگام ورود به دبیرستان تمام دانش‌آموزان

بر اساس نمره ‌های امتحان ورودی در دوره ‌های مختلف دبیرستان رده بندی  می‌شوند .

 

نرخ کادر آموزشی وغیرآموزشی زاپن نسبت به سایر کشورها برمبنای درصد طی سال 1992

	کادر آموزشی		کادر غیرآموزشی
کشورها	ابتدایی ومتوسطه	آموزش عالی	ابتدایی ومتوسطه	آموزش عالی
فرانسه	2.4	4.	3.3	—
آلمان	1.6	6.	2.4	—
ایتالیا	3.5	1.	2.4	4.
ژاپن	1.7	4.	3.4	(6)
انگلستان	2.2	3.	2.5	–
امریکا	2.2	5.	2.7	8.
استرالیا	2.3	6.	2.9	3.
اتریش	3.5	5.	3.8	–
بلژیک	3.8	3.	4.8	6.
جمهوری چک	2.4	3.	3.5	7.
دانمارک	2.7	2.	3.3	1.6
فنلاند	–	–	3.1	–
مجارستان	3.5	4.	4.2	6
ایرلند	2.8	4.	2.4	–
هلند	1.8	4.	3.3	–
نیوزلند	2.3	5.	3.3	–
اسپانیا	2.6	4.	3.3	–
سوئد	2.3	–	–	–
ترکیه	2.5	2.	2.2	–

آموزش معلمین ابتدایی

با اینکه بعضی از معلمان مدارس ابتدایی در دانشگاههای خصوصی

و مدارس عالی تربیت می شوند ، امّا اغلب آنان در دوره های 4 ساله دانشگاههای

ملی دوره می بینند .اغلب معلمان مدارس ابتدایی دردانشگاه‌های ملی

و دردوره ‌های 4 ساله لیسانس تربیت  می‌شوند،

اما با این وجود برخی از آن‌ها در دانشگاه‌های خصوصی و مدارس عالی تعلیم داده میشوند.

آموزش معلمین متوسطه

معلمان مدارس راهنمایی اساساً دوره ‌های 4 ساله این لیسانس را برمیدارند،

در حالیکه معلمان دبیرستان ضرورت دارد دوره ‌های لیسانس و فوق لیسانس هر دو را بردارند.

 

آموزش اساتید دانشگاهی

برای معلمان مؤسسات آموزش عالی هیچ نظام مدرکی وجود ندارد.

شرایط لازم برای استادان دانشگاه‌ها (بانضمام دانشکده ‌های کارشناسی )،

مدارس عالی، و دانشکده ‌های فنی در احکام وزارت آموزش، علوم و فرهنگ،

تحت عناوین « استاندارد‌های تاسیس مدارس عالی » و استاندار‌های تاسیس شده دانشکده ‌های فنی معین  می‌شود.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

نهادهای حمایتی

نهادهای حمایتی غیردولتی

استاندارد بالای آموزشی در ژاپن، در کلّ نا برابریهای گوناگونی را پنهان میسازد،

به منظور تلاش برای این موارد و نزدیک شدن به هدف تسلوی کامل فرصتهای آموزشی

برای همه معلّمان جهت مطالعه و بررسی مشکلات جاری آموزش گروههایی را سازماندهی می کنند.

 

میزان وماهیت سازمانهای آموزشی غیردولتی بسیار متفاوت است.

برخی درمقیاس فراگیر عمل می کنند، درحالیکه دیگران فقط در چارچوب یک مدرسه قرار می گیرند

این میزان هرچه که باشد آموزگاران اصول آموزشی مطابق تجربیات خود

درکنفرانسهای سالانه مطالعات ملّی ، در گردهماییهایی گروهی مطالعات محلّی ،

یا دربولتن های اطلاعاتی ارائه می دهند.مطالعات انجام شده توسط آموزگاران

تأثیر قابل توجهی درآموزش ژاپن دارد.در بیشتر موارد،حمایت مالی از این سازمانها توسط

شهریه های پرداختی توسط اعضاء صورت میگیرد.یکی از سازمانهای آموزشی غیر دولتی

، اتحادیه آموزگاران ژاپن می باشد. این سازمان بعنوان بخشی از تلاش خود برای ارتقاء حقوق

و بهبود شرایط اقتصادی آموزگاران ، کنفرانسهای سالانه مطالعات فراگیر را برگزارمی کند ،

که در آن نمایندگان Prefectural مشکلات قبلی خود که در گروههای مطالعاتی محدودهPrefecture آنان

مورد بحث و بررسی قرار گرفته است را ارائه می دهند.سازمانهای آموزشی

غیر دولتی هم چنین شامل سازمانهای مطالعاتی مستقل آموزگاران می باشند ،

که اعضای آن مطالعات علمی  در مورد شرایط کلّی آموزش یا درمورد مشکلات گوناگونی

چون روشهای تدریس ، توسعه برنامه های آموزشی یا مشاوره دانش آموزان

را با هدف تلاش جهت بهبود آموزش اجرایی مدارس متّقبل می شوند.

موضوعات درسی در برگیرنده ژاپنی ، تاریخ ، جغرافیا ، ریاضیات ،

علوم طبیعی ، تکنولوژی ، انگلیسی ، هنرهای زیبا ، موسیقی ، ژیمناستیک ، آموزش بهداشت ، و آموزش معلولان می باشد .

شرایط پذیرش

پیش نیازهای گواهینامه  آموزگاری برای استخدام بعنوان مربی کودکستان یا تدریس

در مقاطع ابتدایی و مقدماتی و تکمیلی متوسطه تأسیس شده توسط دولت یا نهادهای دولتی

، گواهینامه معلمی مورد نیاز است. گواهینامه معلمی بر اساس استانداردهای وضع شده

توسط مقامات ملی اهدا می شود. دانشجویانی که تمایل دارند معلم مقاطع ابتدایی

و مقدماتی و تکمیلی متوسطه شوند، بعنوان قانون باید در کالج، دانشگاه یا مدرسه عالی دوره ببینند

.علاوه بر دانشگاههای لیسانس، تعدادی از کالج ها، دانشگاهها و

مدارس عالی دوره های لازم جهت قادر سازی دانش آموزان به کسب پروانه معلمی را ارائه می دهند.

نظام آموزشی ژاپن-بخش چهارم

گواهینامه های جدا گانه ای برای معلمان مقاطع ابتدایی و مقدماتی و تکمیلی متوسطه وجود دارند

.هر گواهینامه ای به پیشرفته، و درجه یک و دو تقسیم میشود.جهت کسب گواهینامه معلمی،

متقاضی باید مدرک پیشرفته را دریافت کند.

واحد های لازم این سه دوره مختلف عبارتند از:

. صلاحیت تحصیلی مقدماتی

. گذراندن دوره های تدریس ویژه

. گذراندن  دوره های حرفه ای شامل تمرین تدریس به دانش آموزان

تمرین تدریس به دانش آموز به مدت 2یا3 هفته در مدارس تحت پوشش دانشگاه یا مدارس عالی

یا مدارسی که بنا به تقاضای دانشگاهها یا مدارس عالی جهت پذیرش معلمان مبتدی معین شده اند،

به مورد اجرا گذاشته می شود. در طول این دوره، دانشجویان با شرکت در اداره مدرسه،

حضور دروس بی اهمیت به کودکان و دانش آموزان در مورد فعالیتهای گوناگون مدرسه آموزش میبینند.

یک دانشجو پس ازکسب مدرکی شامل واحد های مورد نیاز، تقاضانامه دریافت گواهینامه معلمی را ارائه می دهد،

در این مورد که خواهان حضور در بورد آموزشی دانشکده، دانشگاه یا مدرسه عالی خود می باشد

بورد آموزش در پاسخ به تقاضا نامه معتبر، گواهینامه معلمی را اعطا میکند.از این رو

گواهی معلمی اعطا شده به این طریق درسراسر ژاپن معتبر می باشد.

متقاضیان حتی پس از دریافت پروانه معلمی هم نمینوانند به طور خودکار آموزگار شوند.

دارندگان پروانه معلمی یا آنان که قبلاً این مدرک را داشته اند اگر بخواهند در مدارس دولتی یامحلی کار کنند

باید در امتحان برگزار شده توسط بورد آموزشی منطقه مورد درخواست خود شرکت جویند

و در آن قبول شوند. کسانیکه دراین امتحان موفق می شوند از سال بعد واجد شرایط تدریس

درمدارس عمومی میباشند، اما از نظر رسمی فقط در محلی استخدام می شوند

که جای خالی وجود داشته باشد یا به معلم اضافی نیازدارند. درموردیکه جای خالی وجود ندارد ،

شرایط ذکر شده در بالا فقط برای دوازده ماه اعتبار دارد. از این رو پس از گذشت یک سال،

یکبار دیگرباید در این آزمون شرکت جویند تا مجددا واجد شرایط گردند .